Ze względu na temperament i budowę rozróżnia się konie gorącokrwiste i zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką budowę i są zwinne i szybkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego jest koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, niemniej jednak mają także delikatniejszą sierść, dobrze sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to kobyły nadzwyczaj fantastyczne. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są też o wiele silniejsze oraz masywniejsze aniżeli konie gorącokrwiste.

Są gigantyczne. Te konie wykorzystane są do cięższych prac agrarnych czy transportowych. Nie są prędkie oraz nie muszą być – pracują zazwyczaj w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, że w pewnych sytuacjach przypominają kuce, mają dużo cech tych krępych koni – do jazdy na nich warto posiadać koszulki jeździeckie. Pospolitym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Twierdzi się, że konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, innymi słowy zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co zajmujące, w średniowieczu to oczywiście te ciężkie, choć nieduże konie były wierzchowcami rycerzy i stawały z nimi do boju.

Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jak te gorącokrwiste, jednakowoż za to porządniej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, niemniej jednak za to pociągnie za sobą wóz. Są również konie srokate, inaczej takie, które mają kolosalne oraz nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są kolosalne płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w bajkach oraz powieściach są kobyły kare. Czyli po prostu są czarne, od ogona po grzywę.